Op 5 maart 1912 zag Catherine de Sélys haar man verstopt staan achter een dikke eik, met een revolver waarvan de loop in de richting wees van een oude linde waaronder Oskar Serti in de schaduw lag te dommelen. De avances die Oskar haar de avond tevoren had gemaakt waren haar man dus niet ontgaan. Catherine voelde zich zo ellendig dat ze op Oskars voorstel voor een ontmoeting was ingegaan, dat ze zich verstopte achter een grote wilg, niet wetend of ze tussenbeide moest komen of niet.
Beschaamd sloeg ze haar ogen neer, en zag toen aan de voet van haar boom de vormeloze massa van een jong vogeltje dat te vroeg uit het nest was gevallen. Ze raapte het op en gooide het met kracht in de richting van haar man. Meteen smaakte Catherine het tevreden gevoel van iemand die zijn plicht heeft gedaan: als het vogeltje nog een beetje kracht in zijn vleugels had, was zijn leven gered; als het op haar man zou neerstorten, zou deze opschrikken en, in een opwelling van menslievendheid, Oskar in leven laten.

Toen hij een vormeloze massa op zijn schouder voelde ploffen, schrok meneer de Sélys zo dat hij de trekker van zijn revolver overhaalde. Zonder die onverwachte schok zou hij nog uren roerloos achter zijn dikke eik hebben kunnen blijven staan, niet wetend of hij moest schieten of niet.
Zodra de kogel wegvloog, voelde meneer de Sélys een enorme opluchting: hij had zijn plicht gedaan, en omdat zijn reactie door louter schrik was uitgelokt, voelde hij zich niet echt verantwoordelijk voor de gevolgen. Hij wilde wel dat er nooit een eind kwam aan dit moment; want als de kogel Serti raakte, zou hij de dood van een mens op zijn geweten hebben, en als hij miste, zou trots voor eeuwig gekwetst zijn.

In de schaduw van een oude linde, nerveus kauwend op een veertje, lag Oskar Serti al zo lang op de komst van Catherine de Sélys te wachten dat hij zich afvroeg of ze nog wel zou komen.
Plotseling voelde hij een scherp gefluit langs zijn lippen scheren dat zijn veertje wegrukte, het veertje dat het hem dierbaar was omdat hij het de avond tevoren van Catherines jurk had geplukt als voorschot op hun toekomstige verhouding. Terwijl Serti keek hoe het door de wind werd meegevoerd, recht op een grote wilg af, en gaf zich over aan het lot van het veertje: als het tegen de boom aankwam, zou Catherine komen; maar als het ongehinderd langs het obstakel ging, moest hij haar uit zijn hoofd zetten.