“De wind zal de dode takken opschudden.
De blaadjes zullen neerkomen op de gehavende stenen
en ze verpulveren tot duizenden zandkorrels.”

De volgende ochtend ontwaakt het kind in de vorm van een papierworm.
Wanneer zijn moeder hem zo vindt, roept ze uit:
“Ik heb het je nog zo gezegd. Zie nu wat er van je geworden is met al die boeken van je.
Wat moeten we nu met je aanvangen?”

De vader, die zegt niets.

Glasolië gaat over de zoektocht naar wat we zo hard missen,
naar wat misschien nergens op aard te vinden is,
maar wat we altijd al gekend hebben,
alvorens het definitief verloren te hebben.

« Voor elk betekenisvol moment in je leven,
zal altijd ergens een klein rood puntje verschijnen.
Maar het is aan jou om het te herkennen
en vooral om er de ware toedracht van te begrijpen.”

“Het is heel normaal dat je het koud hebt, je bent immers van sneeuw gemaakt.
Het koud hebben, maakt deel uit van jouw wezen.
Als je het niet koud zou hebben, zou je niet meer zijn wie je bent.”

Nog nooit had ik zo’n boek gelezen. De brilglazen van mijn grootvader vervormden de letters dermate dat de woorden verwerden tot dieren of fantasiefiguren.

“Diep in ons wemelt het van de herinneringen.
Ze komen en gaan, dag en nacht, en wriemelen.”

Het kind sluit zijn ogen en ziet in de verte een figuur verschijnen die hem heeft doen verdwalen in het bos: het is de bosgeest.
“Hallo, heb je mij geroepen?” vraagt diegene die kinderen verdwaalt in het bos.
“Ja”, antwoordt het kind, “ik zou graag weten wat je nu met mij gaat doen.”

Voor alles, was het water vlak en de stenen rond.
Het water verveelde zich en de stenen hadden plezier. Ze vielen overal in het niets.

In de Ardennen is het gebruikelijk om een haarlok van de overledenen af te knippen en er kleine figuurtjes mee te weven die men op de vensterbank zet. Wanneer het haar reageert op de luchtvochtigheid, komen de figuurtjes tot leven. Tijdens familiefeesten maken de oudsten gretig gebruik van dit verschijnsel om verhalen te vertellen.