Als « Land waar je nooit helemaal geraakt » intrigeert en fascineert België sinds lang zijn bezoekers. De ervaringen van mensen die een innerlijke reis maken of van elders komen, zijn gebundeld in een nooit eerder geziene onderdompeling in de Belgische identiteit en verbeelding. Patrick Corillon beschrijft deze natie, die onverwacht is ontstaan aan de grenzen van Holland en Frankrijk, beïnvloed werd door verschillende culturen en waar twee, zelfs drie talen gesproken worden, als een “impressionistische mozaïek” die permanent herschapen wordt.

Van Brugge tot Luik en van Brussel tot Antwerpen ontmoeten we enkele gekke kluizenaars, ballingen, revolutionairen - zoals Karl Marx -, ondergrondse mijnwerkers, grote schrijvers uit Frankrijk of Groot-Brittannië - Balzac, de Brontë zusters, lord Byron of James Joyce. Het enthousiasme van de romantici (Hugo, Nerval, Dumas) vermengt zich met het sarcasme van Baudelaire en de bittere dromerijen van Verlaine. Belgische, Waalse of Vlaamse schrijvers, zoals Verhaeren, Simenon, Eeckhoud, Michaux, Hugo Claus en Marguerite Yourcenar, werpen een licht op de veelzijdige facetten van deze eeuwige paradox: België dat recent tot stand gekomen is, maar een waarachtig overblijfsel is van de Europese geschiedenis. Deze literaire en sentimentele wandeling, die het vernuft van een merkwaardig volk toont, neemt ons mee naar de grenzen van dromen en waanzin. – Robert Laffont

De vooruitgang aan het einde van de 19de eeuw in de sector van de boekdrukkunst ligt aan de oorsprong van de “mooie boeken”, zoals we die vandaag kennen. Vele dichters zagen zo de kans om hun werk vergezeld te zien van illustraties in kleur, bij beroemde schilders besteld.
Haaks op deze tendens stond een Parijse kring van jonge dichters, « de Notionisten » genaamd, die meende dat woorden op zich moesten volstaan. Ze weigerden ook maar één enkele tekst vergezeld van een beeld uit te geven en moedigden zelfs hun lezers aan om hun hoofd volledig leeg te maken alvorens in één van hun gedichten te duiken. Om hiertoe te komen, hadden ze kleine theaters uit gekleurd papier ontworpen die als volgt werken : de lezer sloot de ogen en concentreerde zich op de overwegende kleur die diep in hem opkwam, tot hij zich hierdoor volledig liet bevangen. Wanneer hij zijn ogen opende, zocht hij meteen in het papieren theater de subtractieve complementaire kleur die de kleur die hem zonet bevangen had, zou kunnen teniet doen. Het effect was onmiddellijk, de innerlijke blik van de lezer werd opnieuw onbevangen, eindelijk klaar om een gedicht te lezen.
Helaas werden deze papieren theaters haast nooit gebruikt. Eén van de « Notionisten » had inderdaad vlug beseft dat, wanneer je je hoofd goed leeggemaakt hebt, de minste zin, het minste woord dat je leest, zelfs op een reclameaffiche, in de glans « van de eerste dag » verschijnt; alles wordt poëzie, er is geen dichter meer nodig.