Verdun, 21 februari 1916.
Mijn Catherine,
Het is zover, nu weet ik wat het is. We hebben de hele nacht boven ons laten schieten. De kogels passeerden ongelooflijk laag.
Om me te beschermen moest ik gaan liggen op het lichaam van een jonge Breton die was gesneuveld. Ik kende hem zelfs niet, het was een nieuweling.
Ik was zodanig aan hem gekleefd, dat – op het moment waarop hij het hoekje omging – ik zijn laatste adem heb geroken.
Ik heb steeds zijn adem in mij, die geur van tabak. Het is ongelooflijk, zijn adem deed mij meer walgen dan de verschrikking van zijn dood.
's Ochtends vroeg zijn die van de overkant aangekomen. Ze kwamen de overlevenden de genadeslag geven. Ik heb mij dood gehouden. Ik was volledig doordrenkt met het bloed van de andere; ik geloof dat het dat is wat mij gered heeft.
Alsjeblieft, stuur mij sigaretten op, ik ben dat aan hem verschuldigd.
Jouw Oskar
|
Parijs, 15 maart 1916.
Mijn Oskar,
Jouw brief heeft mij diep verontrust. Ik weet niet of je mij de waarheid zegt, of dat je mij dwingt jou iets te bekennen.
Welnu, ik ga jou alles zeggen: iets meer dan een maand geleden, toen ik naar de kazerne ging om jou een pakje te posten, heb ik die jonge Breton – die zich ging voegen bij jouw bataljon – gekruist. Hij deed mij denken aan jou op de vooravond van je vertrek. Ik weet niet wat mij heeft gegrepen, maar ik heb hem gevraagd om mij te volgen tot aan het huis, om er zijn laatste uren van vrijheid door te brengen.
Maar er is niets gebeurd. We zijn enkel gaan liggen, de één naast de ander. Ik heb hem gevraagd toe te stemmen in een spel: dat ik hem bij jouw naam zou kunnen noemen, en dat hij mij zou antwoorden alsof jij het was. Hij heeft jouw rol gespeeld, in ruil voor enkele sigaretten.
Ik verzeker je dat ik mij zelfs zijn adem niet meer herinner.
Keer gauw terug naar mij,
Jouw Catherine
|