Antenne

Toen Oskar Serti hoorde dat de BBC in 1935 het hele jaar elke maand een pianorecital door Catherine de Sélys op televisie zou uitzenden, kon hij het niet laten onmiddellijk een toestel aan te schaffen.
Jammer genoeg bleek de kwaliteit van de beelden erg teleurstellend: ofwel Catherines gestalte ging schuil in een dikke mist, ofwel het beeld wilde niet stilstaan.
Ondanks het feit dat de tv-antennes in die tijd nog niet erg goed geïsoleerd waren, was Serti er voortdurend mee in de weer, opdat Catherine hem maar niet zou ontsnappen. Hij wilde het zichzelf niet toegeven, maar eigenlijk vond hij het wel plezierig om met die metalen armen te worstelen die hem bij elke beweging een ander beeld van Catherine voorschotelden.
Op een avond in juli beleefde Serti dankzij een elektrische schok een gezegend moment dat hem door merg en been ging: Catherines tere klanken vulden de kamer en ook al was het beeld van haar net weer van het scherm verdwenen, hij had het gevoel dat hij met de vingers waarmee hij de antenne omklemde eindelijk rechtstreeks haar ziel aanraakte.
Na afloop van het concert kreeg Serti zijn vingers niet van de antenne los. Maar terwijl de presentator die het volgende programma aankondigde wazig toekeek, streelde Oskar via de elegante welvingen van de in zijn emotie kromgetrokken stangen in wezen niets anders dan het lichaam van Catherine.