Het appartement

Sinds de avond dat hij de actrice Véronique de Coulanges op het toneel gestalte had zien geven aan Bérénice, was Oskar Serti razend verliefd op haar. Meer dan een maand lang schreef hij haar elke dag een brief, zonder van haar helaas ook maar enig levensteken te ontvangen.
Op een zekere ochtend echter, toen hij de hoop haar te ontmoeten al had opgegeven, belde Véronique hem op om hem bij haar thuis op de thee uit te nodigen.
Nog geen uur later klampte Serti zich, met knikkende knieën van emotie, koortsachtig vast aan de leuning van de lange trappen naar Véroniques appartement. Nu hij zich niet meer kon verschuilen achter het zoete droombeeld van een onbereikbare Bérénice, ervoer hij een plotse verlamming bij het idee dat hij zo dadelijk tegenover een wezen van vlees en bloed zou staan van wie hij helemaal niets afwist.
Toch lukte het Oskar Serti, terwijl zijn hand traag over de leuning gleed waarvan de zachte glooiingen de vele bochten van de trap volgden, geleidelijk zijn zelfvertrouwen tot op zekere hoogte te herwinnen; hij voelde zelfs het verlangen opkomen om Véronique in zijn armen te nemen en met strelingen te overdekken.
Helaas zonk zijn beetje moed hem voor de deur van het appartement weer in de schoenen, en kon hij het niet opbrengen om aan te bellen.
Wanhopig zocht hij zijn toevlucht tot de brede trap naar de hogere verdiepingen, en terwijl hij zijn hand over de trapleuning liet glijden, gaven de welvingen daarvan hem de illusie dat hij zijn onmogelijke verlangen stilde.

Ter bescherming van haar privéleven had de actrice Véronique de Coulanges zich de plicht opgelegd nooit de vurige brieven van haar bewonderaars te beantwoorden.

Dus toen de jonge schrijver Oskar Serti haar hart probeerde te veroveren, gaf ze meer dan een maand lang geen krimp. Maar op zekere ochtend, toen ze de brieven herlas die hij haar onophoudelijk had geschreven, viel ze voor hun charme. Een of andere duistere kracht blies haar in dat ze geen moment verder kon leven zonder die man te leren kennen. Ze greep naar de telefoon en nodigde Oskar uit om zo snel mogelijk thee bij haar te komen drinken.

Toen bedacht ze dat ze haar nachtkleding nog aan had en haastte ze zich naar de badkamer om iets passenders aan te trekken. Ongelukkigerwijs struikelde ze over het telefoonsnoer, verloor haar evenwicht, viel met haar hoofd op de grond en raakte buiten bewustzijn.
Bijna een uur later kwam Véronique eindelijk weer bij. Vol verwarring, haar lichaam parelend van het zweet, herinnerde ze zich onmiddellijk dat ze tijdens haar bezwijming van Oskar Serti had gedroomd. Hij had haar zonder ophouden zo vurig omhelsd en gestreeld als nog nooit iemand met haar had gedaan.

as toen ze opstond en zich uit het telefoonsnoer wilde losmaken zag ze hoe het zich helemaal om haar benen, armen en hals had gewikkeld.
Nu begreep ze de oorsprong van haar schaamteloze droom.
Op hetzelfde moment hoorde ze met een merkwaardige mengeling van vrees en ongeduld de voetstappen van een man stilhouden voor de deur van haar appartement.

Maar na een ogenblik van aarzeling, alsof hij niet wist of hij aan het goede adres was, vervolgde de man zijn weg over de brede trap naar de hoger liggende verdiepingen.
Terneergeslagen door het voorgevoel dat Oskar niet meer zou komen, werd Véronique het volle gewicht van haar eenzaamheid gewaar en besloot nog even de gevangene van haar telefoonsnoer te blijven.