Thee

Een ogenblik was Serti ervan overtuigd dat Veronique teruggekomen was; dat ze zich achter de deur van zijn kamer bevond, en dat ze hem uit een gevoel van prachtige toewijding niet wilde wakker maken voordat ze thee gezet had. Helaas was de theepot zo heet, dat ze hem bijna liet vallen toen ze hem vastgreep. Maar uit vrees Oskar met een ruk wakker te doen schrikken, hield ze de pot toch vast, en spande al haar krachten in om de kreet van pijn tegen te houden die Oskar tactloos aan de kreet zou hebben kunnen herinneren die hij geslaakt had op het ogenblik van zijn val.
Toen de pijn minder werd, was de thee te koud om nog uitgeschonken te worden, en Véronique zette verse thee in de grootst mogelijke stilte, in zijn noodbed, was Oskar Serti zo ontroerd door zoveel voorkomendheid dat hij er zonder al te veel moeite mee instemde om nog een poosje op de terugkeer van Véronique de Coulanges te wachten.

In een lichte slaap gedompeld, had Serti de indruk dat Veronique teruggekomen was; dat ze zich in een aangrenzend vertrek bevond, en hem wilde verrassen door in de grootst mogelijke stilte thee te zetten.
Maar vlak voordat ze de deur van de kamer van Oskar opende, merkte ze dat een fijne naald in de hak van haar schoen de vloer kraste en precies hetzelfde geluid maakte als het scheuren van de kleren van Oskar toen hij schrammen opliep op zijn rotsuitloper. Om hem alle kwalijke herinneringen te besparen, zette ze haar dienblad neer om de naald uit haar hak te halen. Helaas boorde deze zich toen zo diep in haar duim, dat Véronique ze er niet onmiddellijk uit durfde te halen, uit angst om een scherpe kreet van pijn te slaken die Oskar een grote schok had kunnen bezorgen.
Toen de steken minder hevig werden, haalde ze er de naald moedig uit zonder een woord; maar toen ze het dienblad weer opnam merkte ze dat de thee koud was en zonder enig geluid te maken besloot ze verse thee te zetten.
Alleen in zijn noodbed, was Oskar Serti zo getroffen door zoveel kiesheid, dat hij er zonder al te veel moeite mee instemde om nog een poosje op de terugkeer van Veronique de Coulanges te wachten.

Gedurende een fractie van een seconde had Oskar Serti het gevoel dat Veronique rechtsomkeer had gemaakt; dat ze zich aan de andere zijde van de deur bevond en hem wilde verrassen door in de grootst mogelijke stilte thee te zetten. Maar de koude was zo intens dat de watervoorraad helemaal bevroren was. Véronique de Coulanges nam een stuk ijs om het in een pannetje te plaatsen dat jammer genoeg te klein was om het helemaal te kunnen bevatten. Uit vrees om Oskar te herinneren aan het zo pijnlijke geluid van het ijs dat onder zijn voeten weggezakt was, durfde Véronique het blok niet in stukjes te breken, en besloot het tegen haar buik aan te drukken om het zonder geluid te doen smelten. Nauwelijks had ze het zo geduldig ingezamelde water op het vuur verwarmd, of ze werd het slachtoffer van zo vreselijke buikkrampen dat de pijn haar minutenlang verlamde.
Toen Veronique zich eindelijk opnieuw kon bewegen, kwam ze tot de bevinding dat het water voor de thee helemaal verdampt was en moest ze er in de grootst mogelijke stilte toe besluiten verse thee te zetten.
Alleen in zijn noodbed, was Oskar Serti zo ontroerd door zoveel liefdevolle zorg, dat hij er zonder al te veel moeite mee instemde om nog een poosje op de terugkeer van Veronique de Coulanges te wachten.

Toen de nacht inviel, verbeeldde Serti zich dat Véronique al terug was; dat ze zich in een andere kamer van de berghut hervond, en hem de verrassing bereidde om thee te zetten in een vrome stilte. Maar vlak voordat ze de kamer van Oskar zou openen, merkte ze met schrik dat het kleine motief dat de theepot versierde een rotsuitloper voorstelde die ongeveer identiek was met degene die Oskar nog maar net verwond had. Om hem niet nog meer op de proef te stellen, besloot ze om de versiering met haar nagel af te krabben. Helaas draaide haar nagel terwijl ze dit deed, zich op zo'n pijnlijke manier om dat ze onmiddellijk haar hand in de kokende thee van Oskar stopte, in de stille hoop het uiteinde van haar vinger ongevoelig te maken, of in het slechtste geval, de pijn beter te verspreiden.
Toen ze haar vingers uit de theepot haalde, merkte ze dat de thee koud geworden was. In alle stilte besloot ze toen om er nieuwe te zetten.
Alleen in zijn noodbed, was Oskar Serti zo vertederd door zoveel devotie, dat hij er zonder al te veel moeite mee instemde om nog een poosje op de terugkeer van Véronique de Coulanges te wachten.

Met regelmatige tussenpozen meende Serti dat Véronique de Coulanges teruggekomen was; dat ze zich aan de andere zijde van de deur bevond en dat ze hem in de grootst mogelijke stilte wilde verrassen met thee. Maar toen ze de pot uit de kast wilde nemen merkte ze met verbijstering dat de thee Bergduizeling heette. Uit vrees de nieuwe angst van Oskar voor bergtoppen in stand te houden, proefde ze de thee om na te gaan of de benaming wel gerechtvaardigd was. Vermits een kopje niet volstond om haar een duidelijk beeld over deze kwestie te geven, moest ze de hele theepot leegdrinken, zonder dat dit haar helaas het antwoord op haar probleem bracht.
Maar de hoeveelheid theïne die ze zojuist ingenomen had, bracht haar in zo'n toestand van opwinding dat ze verschillende minuten moest wachten voordat ze opnieuw thee kon zetten, in de grootst mogelijke stilte.
Alleen in zijn noodbed, werd Oskar Serti zo opgemonterd door zoveel egards, dat hij er zonder al te veel moeite mee instemde om nog een poosje op de terugkeer van Véronique de Coulanges te wachten.