Op het eiland

"Op één foto heeft Oskar op zijn rechterwang, die naar de verre einder is gekeerd, zo te zien een vers litteken. Maar waarom voor de duivel had Oskar, toegetakeld met een nauwelijks geheelde wond, juist hier halt gehouden, op de plek waar het eiland het felst wordt geteisterd door de zilte zeewind, die zoals bekend meer dan wat ook wonden weer aan het bloeden brengt? Met opzet bracht ik mezelf een verwonding toe in het gezicht – ik geef toe, een veel lichtere dan die van Oskar – en stelde me daarna op diezelfde plaats op. Bijna meteen voelde ik hoe mijn onbeduidende schram door het hoge zoutgehalte in de lucht met duizelingwekkende kracht begon op te zetten. Binnen mum van tijd werden alle gevoelige plekken op mijn gezicht overspoeld door golven van pijn, tot het uiteindelijk niet meer als mijn eigen gezicht aanvoelde. Na vijf minuten had ik het idee dat mijn hoofd was vervangen door een ander en ik verbaasde me dat iets zó'n pijn kon doen."

Curieusement, ce dessin ne représente ni Oskar, ni un endroit où il aurait pu se trouver. La suite des traits horizontaux, décroissants et chaotiques qui y figure, pourrait plutôt être interprétée comme une vue d'ensemble de la mer, particulièrement proche du panorama que l'on découvre d'ici.
A moins peut être que le fait de rejoindre une place qu'Oskar venait de quitter, troublât à ce point Lucie Jourdan qu'elle en hachura nerveusement son papier à dessin.

"Op één foto van deze plek draagt Oskar – die voor zich uit lijkt te mompelen – een jasje dat besmeurd is met witte vlekken. Als je boven Oskars hoofd kijkt kun je raden waar die vlekken vandaan komen, want daar cirkelt een troep grote, brutale meeuwen. Maar hoe kon Oskar het gedrag van die beesten verdragen?
Op een keer kwam ik in diezelfde buurt een paar meeuwen tegen. Na een kwartiertje veranderde hun onafgebroken gekrijs tot mijn grote verbazing van toon en begon ik er een woord in te horen. Eerst verstond ik het niet, maar na een tijdje klonk steeds duidelijker, tot gekmakend toe herhaald: 'smeeeerlap, smeeeerlap'.
Ik kreeg een onweerstaanbare aanvechting om hun te antwoorden, maar de slechte manieren van mijn gesprekspartners kennende, waagde ik het niet omhoog te kijken. Ik probeerde dus maar ze ondanks hun hardnekkige geroep te negeren door mezelf voor te houden dat het geen oordeel was dat ze uitspraken, maar gewoon hun normale gekrijs."

"Hier draagt Oskar een smokingjasje dat zo gekreukt is dat het lijkt alsof hij al een paar dagen niet uit de kleren is geweest. Om hem heen valt de regen zo te zien met bakken uit de hemel. Maar hoe kon Oskar een dergelijk onherbergzaam klimaat verdragen in zo ongeschikte kledij?
Toen ik me een keer in de motregen op diezelfde plaats opstelde, was ik binnen tien minuten tot op het bot doorweekt. Mijn kleren dropen van het water en plakten zo strak tegen mijn huid dat ik even het troostrijke gevoel had dat iemand me omhelsde."

"De schaduw die Oskar hier werpt is zo scherp dat hij in de felle zon moet hebben gestaan. Toch heeft hij zijn ogen wijd open. Hoe kan het dat die overmaat aan zonlicht zijn ogen niet gevaarlijk beschadigde?
Op een middag ben ik op precies dezelfde plek gaan staan, en de weerkaatsing van de zon op de zee verblindde me zo dat ik even later geen kleuren meer kon onderscheiden en overspoeld werd door een zo intens wit dat zich geen enkel beeld meer aftekende. Ik deed mijn ogen weer open en opnieuw werd ik overvallen door het weerkaatsende licht. Nadat ik dit verschijnsel twintig minuten had bestudeerd, kon ik alleen dankzij mijn herinneringen mijn weg nog terugvinden."

"Ik herinner me dat ik hier ben geweest op een ochtend dat er een stevige bries woei. Gewoonlijk ben ik tijdens het wandelen met mezelf in gesprek om de gedachten te ordenen die me op het ritme van mijn pas invallen, maar die dag blies de wind voortdurend in mijn oren, zodat ik me niet kon concentreren en mijn gedachten me één voor één ontsnapten. Ten slotte wist ik niet eens meer wat ik hier kwam doen. Op de terugweg, in de luwte, herinnerde ik me een foto die op deze plek van Oskar was genomen. Door een windvlaag wapperen zijn haren over zijn voorhoofd, waardoor het lijkt alsof hij zijn wenkbrauwen zo sterk fronst dat hij de indruk wekt er – ondanks de rukwinden – in te zijn geslaagd een minimum aan denkstof te behouden, waaraan hij zich uit alle macht vastklampt."

"Misschien komt het door de slechte kwaliteit van de foto, maar op deze plek ziet Oskar bleek als de dood. Gezien de hoogte van de rots waarop hij zich bevindt is dat trouwens volkomen begrijpelijk.
Maar waarom zou Oskar zo'n gevaarlijk punt hebben opgezocht?
Toen ik zelf naar dat bewuste punt wilde klauteren, werd ik onmiddellijk in mijn voornemen gestuit door een onbedwingbare
angst; het kostte me ruim een uur aan mislukte pogingen mijn hoogtevrees te overwinnen, voordat ik er eindelijk in slaagde dezelfde uitloper te bereiken als Oskar. Helaas was mijn vreugde dat ik me bij hem had weten te voegen zo groot dat mijn angst werd gesmoord en ik dus niet dezelfde emotie kon ervaren als hij."

"Zoals hij er hier uitziet, lijkt het alsof Oskar zijn broekspijpen heeft opgestroopt. Inderdaad heb je hier bij eb maar heel weinig tijd om veilige grond te bereiken. En op de achtergrond staat de zee zo hoog dat het ernaar uitziet dat Oskar nog zeker drie uur moet wachten.
Op een keer, toen ik dezelfde weg wilde nemen, werd ik net als hij door de opkomende vloed verrast. Om de tijd te doden begon ik zachtjes in mezelf te tellen. Maar na ongeveer veertig minuten had ik zo'n astronomisch getal bereikt dat het me beangstigde om het volgende getal alleen al te moeten bedenken. Daarom besloot ik om ter beheersing van de situatie een extreem hoog getal in gedachten te nemen en van daaraf terug te tellen.
Helaas was ik hier zo geconcentreerd mee bezig dat toen ik eenmaal bij nul was, mijn kans alweer voorbij was gegaan."